در روز 16 بهمن، سالن مدرسه‌ی علوی غرق در سکوت بود، که گوشه‌ای از آن مثل روز روشن شد. مردم صلوات فرستادند. دوربین‌های فیلم‌برداری و عکاسیِ خبرنگارها به کار افتاد. او امام خمینی بود که آرام بر روی یک صندلی نشست. این طرفش آقای هاشمی رفسنجانی نشست و در سمت دیگرش مردی که قرار بود نخست‌وزیر انقلاب بشود.
میهمان‌های ایرانی و خارجی چشم از امام نمی‌گرفتند. در تهران هنوز هم صدای گلوله می‌آمد. تانک‌ها و زرهپوش‌های شاه در بعضی از خیابان‌ها، در حرکت بودند؛ اما محل اقامت امام توسط جوان‌های شجاع محافظت می‌شد.
آقای هاشمی رفسنجانی، یکی از یاران جوان امام شروع کرد به خواندن نامۀ امام خمینی به نخست‌وزیر موقت انقلاب: بسم‌الله الرحمن الرحیم. جناب آقای مهندس مهدی بازرگان... جنابعالی را مأمور تشکیل دولت موقت می‌نمایم...
نامۀ امام برای حاضران خوانده شد. حالا تهران دوتا دولت داشت. دولت شاه که نخست‌وزیر آن بختیار بود و غیرقانونی؛ یک دولت هم دولت مهندس بازرگان که دولت امام و مردم بود. قرار بود آقای بازرگان در مدت کوتاهی وزیران دولت موقت را انتخاب کند تا به کارهای به‌هم‌ریختۀ کشور سر و سامان بدهد. امام به مردم ایران گفت: هم دولت هم مجلسِ شاه غیرقانونی هستند؛ اما این دولت با حمایت مردم، معرفی شده است... مردم در همۀ شهرهای کشور به خیابان‌ها آمدند و از دولت انقلاب و نخست‌وزیر آن حمایت کردند. آقای بازرگان را اعضای شورای انقلاب برای نخست‌وزیری به امام معرفی کرده بودند.

نویسنده: مجید ملامحمدی