داستان اینگونه بود که:
امام حسن و حسین (علیهم السلام) در کودکی به شدت مریض شدند، به گونه‌‏اى که همه یاران پیامبر از آنان عیادت کردند. مولا علی (علیه السلام) نذر میکند که اگر خداوند فرزندانش را شفا دهد، سه روز روزه بگیرد، حضرت فاطمه و حسنین هم که نذر پدر را شنیدند، با پدر همراهی کردند و آنها هم همین نذر را گفتند.

خداوند آنها را شفا داد، و آنان برای ادای نذرشان سه روز را روزه گرفتند. روز اول هنگام افطار فقط مقداری نان را که برای افطاری تهیه کرده بودند، که فقیری به منزل آنها آمد و در خانه را زد و تقاضای غذا کرد، آنها همان نان که افطارشان بود را به او دادند...
روز دوم هم چنین شد و غذایی که تهیه کرده بودند را به یتیمی که در خانه آنها آمده بود دادند ...
و روز سوم هم تمام غذایی که توانسته بودند برای افطار خود تهیه کنند را به اسیر و در راه مانده ای دادند
و به این ترتیب سه روز را فقط با آب روزه گرفتند که این آیات «وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‏ حُبِّهِ مِسْکیناً وَ یَتیماً وَ أَسیراً» نازل شد.