روز 21 بهمن دولت بختیار اعلام کرد: در تهران حکومت نظامی برقرار است. هر کس از خانه بیرون بیاید کشته می‌شود!
حاج‌محمد جلوی آیت‌الله طالقانی نشسته بود. مهمان‌ها مضطرب بودند؛ اما آقای طالقانی چهره‌ی آرامی داشت. صدای تیراندازی از خیابان نزدیک خانه به گوش می‌رسید. یکی از مردها به اتاق آمد و به آقای طالقانی گفت: امام پیام داده‌اند که امروز مردم در خانه‌های خود نمانند؛ بیرون بریزند و به حکومت نظامی اهمیت ندهند!
آقای طالقانی به محل اقامت امام تلفن زد. بعد با امام گرمِ صحبت شد. او می‌خواست امام را راضی کند که مردم از خانه‌هایشان بیرون نیایند؛ چون نیروهای گاردِ شاه بی‌رحم بودند و ممکن بود دست به کشتار بزنند. صحبت‌های آقای طالقانی با امام تمام شد. او زانوهایش را بغل گرفت و حرفی نزد. حاج‌محمد فکر کرد: نکند امام به آقای طالقانی حرفی زده و او ناراحت شده است! فوری پرسید: آقا اتفاقی افتاده؟! امام حرف ناراحت‌کننده‌ای زدند؟!
آقای طالقانی با مهربانی جوابی داد: نه نه! من اصرار می‌کردم که امام بگویند مردم از خانه‌هایشان بیرون نیایند؛ اما ایشان قبول نمی‌کردند. آخر سر به من گفتند آقای طالقانی اصرار نکن! احتمال بده که این دستور از طرف امام زمان است. امام تا این جمله را گفتند من به خود لرزیدم و بی‌اختیار گوشی را گذاشتم...
مردم در روز 21 بهمن به فرمان امام، به خیابان‌ها آمدند. پادگان‌های شاه یکی پس از دیگری به دست آن‌ها افتاد. دوستان شاه و ساواکی‌ها دستگیر شدند. مجسمه‌های شاه در میدان‌ها به پایین کشیده شد و حکومت 2500 ساله‌ی شاهنشاهی برای همیشه، سرنگون شد.